Θρακικά στρατηγήματα

Του Νίκου Λυγερού

Από τη Συνθήκη Αγίου Στεφάνου το 1878 που δημιούργησε τη Βουλγαρία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία προσπαθεί μετά την ήττα της ενάντια στη Ρωσική Αυτοκρατορία, να επανέλθει στην περιοχή, για να έχει πρόσβαση στη Βοσνία και στην Αλβανία, έτσι ώστε να έχει τον έλεγχο στους πληθυσμούς που έχει εξισλαμίσει από την εποχή της κατοχής. Αυτό αποδεικνύεται ήδη από την μυστική αναφορά του Αλέξανδρου Καραθεοδωρή στον Σουλτάνο, για το Συνέδριο του Βερολίνου που θα καταλήξει στη Συνθήκη Βερολίνου. Αυτός ο στόχος έχει ως επίπτωση να θέλει να μετατρέψει μια θρησκευτική μειονότητα σε εθνική μειονότητα για να ενισχύσει το ρόλο της και να δικαιολογήσει την ύπαρξη του προξενείου που δεν έχει κανένα νόημα αφού δεν υπάρχουν υπήκοοι που να το έχουν ανάγκη. Η επισήμανση του προβλήματος δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε λύση. Η κατάσταση δεν μπορεί να υποστηριχτεί μόνο και μόνο από το γεγονός ότι η Θράκη βρίσκεται στο σταυροδρόμι ενός άξονα, οφείλεται και στην έλλειψη ορθολογικής αντιμετώπισης. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο πρακτικά όταν τα εντάσσουμε στο ευρωπαϊκό πλαίσιο που παραμένει χριστιανικό εδώ και αιώνες. Διότι η Θράκη ανήκει στην ευρωπαϊκή ήπειρο και είναι χριστιανική κατά συνέπεια ως αιχμή του δόρατος στην περιοχή λειτουργεί με την Κωνσταντινούπολη ως γωνία που αγγίζει τις δύο θάλασσες και αυτό δεν μπορεί να το σταματήσει καμία κατοχή, αφού λειτουργεί ακάθεκτα εδώ και αιώνες.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15561&l=gr

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: «Ο Απόστολος Παύλος και η διαχείριση κρίσεων». Βέροια, 28/06/2014

 

Ευρωπαϊκό πλαίσιο και Ελληνική ΑΟΖ

Του Νίκου Λυγερού

Ένα από τα πιο σημαντικά αποτελέσματα της Ελληνικής Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι πια επίσημο και αφορά άμεσα την ελληνική ΑΟΖ. Το νοητικό σχήμα που ακολουθήθηκε βασίζεται στη γενίκευση της κυπριακής προσέγγισης μέσω της ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να προχωρήσει μετά, και μάλιστα δυναμικά στη θέσπιση της ΑΟΖ και την επικύρωση της οριοθέτησης μεταξύ της Αιγύπτου και της Κύπρου. Επί του πρακτέου ενεργοποιήθηκε η γεωπολιτική έννοια, η οποία δεν είναι νομική της «ευρωπαϊκής ΑΟΖ». Πιο συγκεκριμένα, η Ευρωπαϊκή Ένωση αρχίζει έμπρακτα πράξεις που διασφαλίζουν τον συντονισμό των κινήσεων των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσον αφορά τα θαλάσσια σύνορά τους, αλλά και την ένωση των ΑΟΖ. Αυτή η απόφαση στο πλαίσιο της Ελληνικής Προεδρίας αποτελεί ένα κατόρθωμα για την πατρίδα μας. Με αυτόν τον τρόπο εξετάζουμε συνολικά για όλα τα κράτη μέλη την ασφάλεια της ενέργειας και την πρόσβαση σε αυτή. Με άλλα λόγια πρόκειται για κινήσεις που αφορούν τους υδρογονάνθρακες. Μια άμεση επίπτωση αυτού του ευρωπαϊκού κειμένου είναι το θέμα της ενέργειας στη Μεσόγειο Θάλασσα αλλά και στον Εύξεινο Πόντο και ακολουθεί βέβαια το ψήφισμα στις 14 Μαρτίου 2013 αλλά και την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Συνεχίζεται πλέον σε στρατηγικό επίπεδο η στρατηγική της ευρωπαϊκής ενέργειας που ενισχύει το πεδίο δράσης της ελληνικής ΑΟΖ. Έτσι το εθνικό μας όραμα υποστηρίζεται πια και από το ευρωπαϊκό πλαίσιο στον τομέα της θαλάσσιας ενέργειας. Η γαλάζια ενέργεια λειτουργεί καταλυτικά για να περάσουμε στην Ευρώπη, τις εθνικές μας θέσεις όσον αφορά στην ελληνική ΑΟΖ. Και αυτό το γενικότερο πλαίσιο που προσφέρει μεγαλύτερες δυνατότητες για την ενεργοποίηση και του θέματος της θέσπισης και των οριοθετήσεων αφού τώρα θα μπορούμε να προβάλλουμε και το πρακτικό επίπεδο των θαλάσσιων οικοπέδων που θα δώσουν και το στίγμα των στόχων μας σε επίπεδο στρατηγικής.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15713&l=gr

Η Δικαίωση του Μουσείου της Ακρόπολης

Του Νίκου Λυγερού

Η Δικαίωση του Μουσείου της Ακρόπολης, έρχεται με την επισκεψιμότητα του κοινού. Έτσι ακόμα κι αν είχε ακούσει τα πάντα, για τη δομή του, την αρχιτεκτονική κ.λπ., ο απλός λαός έρχεται να διαψεύσει τους ειδικούς των πάντων. Μετά από πέντε χρόνια λειτουργίας και μόνο, βρίσκεται στην παγκόσμια κατάταξη, στα τρία καλύτερα Μουσεία του κόσμου. Αυτό δεν είναι μονάχα μία τοπική επιτυχία. Το Μουσείο μας έχει ευρωπαϊκές προδιαγραφές και δεν μπορεί κανείς πια να το δυσφημίσει, για να μπορέσει να υποστηρίξει τη μη επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα και της Καρυάτιδας. Επίσης με αυτήν του τη θέση μεγαλώνει και την αναγνωρισιμότητα της πατρίδας μας κι ανατρέπει την εικόνα που προβάλλουν προς το εξωτερικό τα δικά μας τα μέσα. Η Ελλάδα αξίζει να έχει ένα τέτοιο μουσείο, όχι γιατί είναι ένα κράτος και μόνο, αλλά γιατί είναι η κοιτίδα του Ελληνισμού. Οι επισκέπτες της Ανθρωπότητας δεν έρχονται να δουν μόνο έναν χώρο, αλλά ένα Μουσείο του Χρόνου, όπου ένα πανέμορφο κομμάτι της ιστορίας έχει λαξευτεί από τους καλύτερους τεχνίτες του κόσμου. Διότι κατάφεραν να μετατρέψουν το μάρμαρο σε φως. Διότι έδειξε στην Ανθρωπότητα το δώρο του Χρόνου, τον Ελληνισμό δίχως συμβιβασμούς και φοβίες, δίχως ίχνος ραγιαδισμού, με την απλότητα της τέχνης, με την καινοτομία του πνεύματος. Το Μουσείο της Ακρόπολης δεν είναι μία θήκη αλλά βιβλιοθήκη της ομορφιάς της ελληνικής ουσίας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15641&l=gr

Ο ζεόλιθος ως εργαλείο υποστήριξης της ΕΒΖ

Του Νίκου Λυγερού

Η παραγωγή της ζάχαρης υπάγεται στον κανονισμό της εθνικής ποσόστωσης. Παλαιότερα, πριν το 2006, η Ελλάδα είχε δικαίωμα να παράγει 317 χιλιάδες τόνους. Ενώ με αυτό το πλαίσιο δικαιούται να παράγει 158 χιλιάδες τόνους ζάχαρης που αντιστοιχούν με μια κλασική καλλιέργεια σε περίπου 225.000 στρέμματα με ζαχαρότευτλα. Η Ελλάδα έκλεισε δύο εργοστάσια, της Ξάνθης και της Λάρισας. Η κατανομή των στρεμμάτων στα εργοστάσια έγινε με τον εξής τρόπο: Πλατύ (125.000), Σέρρες (50.000), Νέα Ορεστιάδα (50.000). Με τον κανονισμό του 2013 τα δεδομένα θα αλλάξουν το 2017 και κάθε κράτος της Ε.Ε θα παράγει όσο θέλει σε διεθνή ανταγωνιστικό πλαίσιο. Αυτή η κατάσταση έχει επηρεάσει αρνητικά τους παραγωγούς που δεν βλέπουν πια προοπτικές, ούτε καν για το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα. Κι όμως τα ζαχαρότευτλα είναι μια αποδοτική και αποτελεσματική καλλιέργεια. Στην κεντρική Ευρώπη ένα στρέμμα παράγει περισσότερα από 1.200 κιλά ζάχαρη. Στην Ελλάδα η παραγωγή φτάνει τα 800 κιλά ανά στρέμμα. Για τη Νέα Ορεστιάδα σε 38 χρόνια λειτουργίας, 10 χρονιές η ΕΒΖ έφτασε τα 1000 κιλά ζάχαρη ανά στρέμμα. Η κλασική προσέγγιση θα ήταν η αναζήτηση επιδοτήσεων για να υπάρξει μια εξισορρόπηση. Υπάρχει όμως και μια άλλη λύση, τουλάχιστον για το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα. Έχουμε ήδη καλλιέργειες με ζεόλιθο στην περιοχή με σκόρδα, με παντζάρια, με σπαράγγια κι έχουμε δει τα θεαματικά αποτελέσματα. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να εφαρμόσουμε το ζεόλιθο στην παραγωγή των ζαχαρότευτλων για να βελτιώσουμε την ποιότητα και την απόδοση σε παραγωγή ζάχαρης. Αν αυτή η εφαρμογή γίνει με στρατηγικό τρόπο θα έχουμε μια διαφοροποίηση στην επόμενη σοδειά και θα φανεί η πορεία που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε για τα επόμενα χρόνια σ’ αυτόν τον τομέα, έτσι ώστε να αλλάξουμε τα δεδομένα και για το 2017. Ας αρχίσουμε από τώρα, αφού μπορούμε.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15700&l=gr

Ν. Λυγερός – «Γεωστρατηγική Ελληνική ΑΟΖ». Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. 30/05/2014

Η ανάπτυξη της Ελλάδας ως παράδειγμα

Του Νίκου Λυγερού

Σπάνια η ανάπτυξη της Ελλάδας εξετάζεται ως παράδειγμα προς μίμηση. Κι όμως, αν σκεφτούμε ορθολογικά ποιο είναι το σημερινό μέγεθος της Ελλάδας, θα καταλάβουμε και τη συμβολή της Μεγάλης Ιδέας ως νοητικό στρατηγικό σχήμα. Βέβαια, λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής, είναι πολλοί αυτοί που την αμφισβητούν. Στην πραγματικότητα μπερδεύουν το τακτικό λάθος της Ανατολής με τη στρατηγική που έχει άλλο βάθος. Η Ελλάδα είναι ριζικά ευρωπαϊκή κι είναι λανθασμένη η προσέγγιση που τη θέλει ανατολίτικη. Το μόνο στοιχείο που έχει της Ανατολής είναι οι Άγιοι Τόποι και ποτέ δεν θεώρησε ότι ήταν δικά τους. Δεν έχει ανάγκη από ιδιοκτησία για να πιστέψει. Η Μεγάλη Ιδέα σε ευρωπαϊκό πλαίσιο δεν είναι μόνο λογική αλλά και ορθολογική. Και το υπόβαθρό της είναι η Κωνσταντινούπολη κι όχι η Σμύρνη. Άλλο το πνεύμα κι άλλο το συναίσθημα. Αν επίσης εξετάσουμε στρατηγικά, τοποστρατηγικά και χρονοστρατηγικά την εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα δούμε ότι είναι το ανάλογο από την Μεγάλη Ιδέα. Κι εδώ υπάρχει το χριστιανικό υπόβαθρο αλλά και η στρατηγική συνεκτικότητα, που δεν αφήνει τοπολογικές τρύπες στους εχθρούς, γιατί ξέρει ότι θα τις εκμεταλλευτούν. Έτσι, αν συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει μια υπεριδέα, που καθοδηγεί την ιστορία του μέλλοντος, που πηγάζει από την μεγάλη, θα αντιληφθούμε πώς λειτουργεί αναλογικά με την επιρροή του Ελληνισμού πάνω στον Οθωμανισμό που επηρέασε όλη την ιστορική Ευρώπη.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15637&l=gr

Οι γενίτσαροι ως απόδειξη γενοκτονίας

Του Νίκου Λυγερού

Σε όσους πιστεύουν ότι το θέμα της γενοκτονίας δεν έχει νόημα για τον Ελληνισμό, θα είχε ενδιαφέρον να διαβάσουν προσεχτικά μερικά αποσπάσματα του επινοητή της λέξης γενοκτονίας, δηλαδή του Raphael Lemkin. Όσοι πιστεύουν ακόμα ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ένα φιλελεύθερο καθεστώς, θα ξαφνιαστούν από τον χαρακτηρισμό του όσον αφορά στο παιδομάζωμα και ειδικά το πλαίσιο των γενίτσαρων. Πολλές φορές, ακούμε απλώς τις λέξεις: επίλεκτα σώματα, για αυτή τη λέξη που σημαίνει νέος στρατιώτης. Όμως η αλήθεια είναι πολύ πιο σκληρή, αφού πρόκειται για μια πράξη βαρβαρότητας, δηλαδή μια απόδειξη γενοκτονίας. Διότι πρόκειται για έναν εξαναγκασμό με στόχο την εξαφάνιση του χριστιανικού στοιχείου σε πρώτη φάση αλλά και την μετατροπή του σε ένα εχθρικό μερίδιο ικανό να βοηθήσει στην καταστροφή του χριστιανικού πληθυσμού. Πολλοί έχουν τη συνήθεια να το παρουσιάζουν μόνο και μόνο ως ένα ιστορικό γεγονός δίχως να αναδεικνύουν τη βαρβαρότητα του. Έχει λοιπόν ενδιαφέρον ότι ένας ξένος μελετητής βλέπει πιο καθαρά δεδομένα του κατοχικού μας παρελθόντος. Κι όντως πρόκειται για μια αυτοκρατορική προσπάθεια αφομοίωσης με βίαιο τρόπο του υποδουλωμένου λαού. Για όσους δεν τους είναι άμεσα κατανοητή αυτή η βαρβαροκρατία αρκεί να σκεφτούν τι θα είχε γίνει αν όλα αυτά τα παιδιά δεν είχαν γίνει γενίτσαροι αλλά παλικάρια, αρματολοί και κλέφτες που θα πάλευαν για την απελευθέρωση της πατρίδας. Και για τους πιο αργούς ακόμα, να αναρωτηθούν τι θα είχε γίνει αν είχαν πιάσει σε μικρή ηλικία το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Έτσι μπορεί και να καταλάβουν το γεωπολιτικό υπόβαθρο της βαρβαρότητας.

Η φύση της Γενοκτονίας – Raphael Lemkin
Μετακίνηση Παιδιών (σελ 11-12)
Μετάφραση από τα αγγλικά Βίκυ Μπακλέση

Το κλασσικό παράδειγμα αυτού του είδους της γενοκτονίας συνέβη στο Ευρωπαϊκό μέρος της Τουρκίας. Αυτό ήταν ένα σύστημα γενίτσαρων. Οι Τουρκικές αρχές έπαιρναν τα παιδιά Χριστιανών και προσπαθούσαν να τα εκπαιδεύσουν σε στρατιωτικούς σχηματισμούς στην Τουρκία. Αργότερα, τα ίδια παιδιά ως ενήλικοι Τούρκοι στρατιώτες, στάλθηκαν στις πατρίδες τους ως επιβλέποντα στρατιωτικά τάγματα. Η σκληρότητά τους στους ίδιους τους γονείς τους και σε πρώην συμπολίτες τους ήταν πολύ μεγαλύτερη από τη σκληρότητα που έδειχναν οι ίδιοι οι Τούρκοι.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15642&l=gr

Η απελευθέρωση της Θράκης

Του Νίκου Λυγερού

Η απελευθέρωση της Θράκης δεν πρόκειται να γίνει με μικροπολιτικές και συμβιβασμούς. Και κάθε Έλληνας πολίτης που περιορίζεται σε συμβατικές σκέψεις είναι ανίκανος να δει το μέλλον γιατί δεν αντιλαμβάνεται το παρελθόν και την αξία του. Η Θράκη δεν είναι περιορισμένη σ’ έναν τεχνητό χώρο. Εδώ και αιώνες λειτουργεί ως σημείο επαφής με τις δυο θάλασσες και ως γεωστρατηγική γωνία έχει ενισχυθεί σημαντικά από τις εντάξεις της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας το 2007. Δεν αποτελεί πια μόνο και μόνο μία περιθωριακή ζώνη, όπως θα ήθελαν μερικοί ειδικοί του συμβιβασμού και του ραγιαδισμού. Έχουμε αφήσει πολλές πρωτοβουλίες χωρίς στρατηγική αξιοποίηση κι αναρωτιόμαστε ακόμα τι πρέπει να κάνουμε για να δούμε αποτελέσματα. Στη Θράκη χρειάζεται η ΑΟΖ, ο ζεόλιθος και η καινοτομία για να δημιουργήσουμε μία αλλαγή φάσης και να ξεπαστρέψουμε τη μιζέρια. Κανένας δεν γεννιέται θύμα και καταπατημένος. Μόνο αν δεν υπάρχει θέληση αποδέχεται τις καταστάσεις και τις συνθήκες. Εξετάζουμε τη Θράκη μόνο μέσω των υποδομών και των ελλείψεων και δεν μελετάμε τη δομή της, για ν’ ανακαλύψουμε τη διαχρονική της υπερδομή. Η Θράκη είναι μια γωνία ανάπτυξης για τη στρατηγική. Το βλέπουμε και τοποστρατηγικά και χρονοστρατηγικά. Και οι αναλύσεις δείχνουν και την εξέλιξη του μέλλοντος. Υπάρχει και μία αναλογία με το ζεόλιθο αφού είναι η πρώτη φορά που έχουμε τη δυνατότητα να καλυτερέψουμε τη γη μας κι όχι μόνο να τη συντηρήσουμε. Αυτοί που επιμένουν να περιορίσουν τη Θράκη δεν θα δικαιωθούν από την ιστορία. Η Θράκη έχει κοιτάσματα, εύφορη γη, σιδηρόδρομο, λιμάνι, αεροδρόμιο και σε λίγο σταθμό αεριοποίησης που θα συνδεθεί με το εθνικό δίκτυο. Έχει πλούσια παράδοση και χριστιανικά στοιχεία που την ενώνουν και με τα Βαλκάνια. Αποτελεί λοιπόν έναν ουσιαστικό κόμβο κι όχι ένα γόρδιο δεσμό. Είναι ελληνική σ’ ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο και δεν πρόκειται να παραμείνει κατεχόμενο μέρος.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15622&l=gr

Η ελληνική αναγνώριση της γενοκτονίας των Ασσυρίων

Του Νίκου Λυγερού

Η ελληνική αναγνώριση της γενοκτονίας των Ασσυρίων προετοιμάζεται. Ως θέμα ακολουθεί τις αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου το 2006, της Σουηδίας το 2010 αλλά και την πορεία της Αυστραλίας που προσπαθεί ν’ αναγνωρίσει την τριάδα γενοκτονιών δηλαδή τη γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ποντίων. Η Ελλάδα σε αυτό το πλαίσιο έχει αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Ποντίων το 1994 και τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1996. Και τώρα είμαστε σε αναμονή για την τρίτη αναγνώριση. Η διαδικασία άρχισε με τους προσφυγικούς συλλόγους που με τα ψηφίσματά τους αναγνώρισαν τη γενοκτονία των Ασσυρίων ως φυσιολογικό επακόλουθο των δύο πρώτων αναγνωρίσεων. Και ως πρόσφυγες που είχαν οι ίδιοι υποστεί γενοκτονία, η πράξη τους έχει μια βαθύτερη αξία. Το μέγεθος των αναγνωρίσεων άγγιξε και την Παμποντιακή Οργάνωση της Ελλάδας. Έτσι μετά από επαφές που έγιναν με την ίδια και την υπόσχεση του προέδρου σε εκδήλωση των Αρμενίων, η ΠΟΕ αναγνώρισε επίσημα τη γενοκτονία των Ασσυρίων. Η αναμενόμενη συνέχεια αυτής της πράξης ήταν και η αποστολή επιστολής στη Βουλή των Ελλήνων, για να ενεργοποιηθεί μια κινητικότητα στον πιο επίσημο κρατικό φορέα. Ακολούθησε και βουλευτική ερώτηση στο υπουργείο εξωτερικών, στην οποία απάντησε θετικότατα ο υφυπουργός. Και μ’ αυτόν τον τρόπο άρχισε η επίσημη διαδικασία της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ασσυρίων. Πάνω σ’ αυτή τη βάση, ήρθε τώρα και η επίσημη αναγνώριση της Διεθνούς Παμποντιακής, που δίνει ακόμα μεγαλύτερο βάρος στην όλη υπόθεση, αφού είναι πλέον αποδεκτή από όλους τους φορείς και σε όλα τα επίπεδα. Είναι σημαντικό λοιπόν να συνειδητοποιήσει κάθε Έλληνας πολίτης ότι η Ελλάδα ετοιμάζεται να κάνει επίσημα το καθήκον της σε αυτόν τον ανθρώπινο τομέα, επειδή είναι το πρέπον. Θα είναι και μια δικαίωση, όχι μόνο για τα θύματα της γενοκτονίας, αλλά και για τους απογόνους των επιζώντων, που έχουν προσφέρει τόσα πολλά εδώ και χρόνια στην πατρίδα μας.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15572&l=gr