Του Νίκου Λυγερού
Μέσα στο πλαίσιο της άδειας έρευνας για ζεόλιθο στο Βόρειο Έβρο και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή Κόκκαλο, που βρίσκεται κοντά στα Πετρωτά, είχαμε και το θέμα της οδοποιίας, που είναι απαραίτητη για την πρόσβαση στο κοίτασμα ζεόλιθου. Τώρα και αυτό το πρόβλημα λύθηκε με την απόφαση του Γενικού Γραμματέα της αποκεντρωμένης διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης, αφού δόθηκε έγκριση μελέτης της δασικής οδού τύπου Γ΄ για κοιτασματολογικές έρευνες βιομηχανικού ορυκτού, δηλαδή του ζεόλιθου. Το συνολικό μήκος του έργου της οδοποιίας θα είναι 1.440 μέτρων, το πλάτος του 4 μέτρα, ενώ οι κλίσεις του δεν θα ξεπερνούν το 12%. Στο έργο προβλέπονται εκσκαφές σε έδαφος γαιώδες και ημιβραχώδες, αλλά και κατασκευή επιχωμάτων. Αυτό το νέο βήμα είναι πολύ πρακτικό, γιατί μας επιτρέπει να μιλήσουμε πλέον επί της ουσίας για τον ελληνικό ζεόλιθο, όχι πια μόνο ως όραμα, αλλά ως πραγματικότητα, ελληνική πραγματικότητα. Τώρα απομένει η έγκριση της φυτοτεχνικής μελέτης για την αποκατάσταση του κοιτάσματος. Είναι μια κλασική διαδικασία που γίνεται για όλα τα λατομεία, απλώς εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, αφού ο ζεόλιθος λειτουργεί ως εδαφοβελτιωτικό για τη γεωργία. Κατά συνέπεια αρχίζουμε και βλέπουμε μια πρακτική υλοποίηση του αγώνα της πατρίδας μας για την αξιοποίηση του ζεόλιθου που δεν μπορεί ν’ αφήσει κανέναν αδιάφορο κι ενισχύει όλους τους μαχητές που παλεύουν τόσα χρόνια για να γίνει πραγματικότητα ένα στρατηγικό όραμα που ανήκει στην Ελλάδα του μέλλοντος.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18869&l=gr
Του Νίκου Λυγερού
Αφού το σκάκι εντάχθηκε επίσημα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, μπορούμε να το αξιοποιήσουμε για να βοηθήσουμε τα ακριτικά νησιά μας. Διότι πρέπει να καταλάβουμε ότι βρίσκονται σε στρατηγικές θέσεις και παίζουν ένα ρόλο τοποστρατηγικό αλλά και χρονοστρατηγικό. Είναι καλό, λοιπόν, οι μικροί άνθρωποι που κατοικούν σ’ αυτά τα μέρη να μπορούν να έχουν πρόσβαση στη σκακιστική σκέψη για ν’ αναπτύξουν τη σκέψη τους και σε άλλους τομείς ακόμα κι αν δεν υπάρχουν φορείς τοπικά που να το υποστηρίζουν. Σημασία έχει να βοηθήσουν οι σκακιστές τους δασκάλους άμεσα ή έμμεσα μέσω σεμιναρίων και αυτή η γνώση να ενισχυθεί παιδαγωγικά, γιατί το σκάκι δεν το εξετάζουμε σε αυτό το πλαίσιο ως άθλημα, αλλά ως εργαλείο δημιουργικής ανάπτυξης. Γι’ αυτό το λόγο παρουσιάζουμε στους μικρούς ανθρώπους την κλασική σκακιέρα, αλλά και τις άλλες, όπως είναι η βυζαντινή, η καστρική και η SER. Με αυτόν τον τρόπο αντιλαμβάνονται πώς λειτουργούν τα κομμάτια με αλλαγή σκακιέρας και πώς προσαρμόζονται οι κινήσεις για να γίνουν πράξεις. Με όλες αυτές τις σκακιέρες μπορούμε να αναδείξουμε την πλαστικότητα του εγκεφάλου, αφού αυτή μπορεί να εκφραστεί πιο ελεύθερα και πιο δημιουργικά. Κάθε ακριτικό νησί είναι ένα τετράγωνο που φαίνεται απομονωμένο, ενώ με το σκάκι οι μικροί άνθρωποι μπορούν ν’ ανακαλύψουν ότι ζουν στην ίδια σκακιέρα του ίδιου λαού, που είναι της θάλασσας και του Χρόνου, έτσι θα νιώσουν μέσα τους και την ανάγκη της στρατηγικής για να παραμείνουν ελεύθεροι άνθρωποι.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=18874&l=gr