Ευρωπαϊκό χαστούκι στην Τουρκία

Του Νίκου Λυγερού

Όταν παριστάνεις τον νταή και προσπαθείς να πεις ότι είσαι με όλους και λαϊκός και θρησκευτικός, καταντάς λαϊκιστής και γραφικός. Είναι πάντα εύκολο να τα βάλεις με κάποιον που καταπατάς ήδη. Έχει όμως ενδιαφέρον η αντίδρασή σου όταν δεν έχεις ανάδραση με μια υπερκρατική οντότητα που αποτελεί τον τρίτο πληθυσμό του κόσμου με πάνω από 500 εκατομμύρια πολίτες, που είναι η πρώτη οικονομική δύναμη του κόσμου και κατέχει μέσω των κρατών – μελών της την πρώτη σε μέγεθος ΑΟΖ στον κόσμο. Αν προσθέσουμε σε αυτό ότι η σημαία της αντιπροσωπεύει τους δώδεκα Απόστολους και το χρώμα της Παναγίας, είναι αξιοθαύμαστο που θέλεις να ενταχθείς μόνο και μόνο για οικονομικούς λόγους. Το μόνο σίγουρο είναι η παραμικρή κίνηση που κάνεις για να παίξεις τουλάχιστον τον ρόλο μιας περιφερειακής δύναμης έχει αμέσως επιπτώσεις, αφού δεν υπολογίζεις ότι η Κύπρος ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2004 κι ότι το θέμα της ενέργειας απασχολεί όλη την Ένωση. Όταν όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει την ενεργειακή της ασφάλεια μέσω της απεξάρτησης από το μονοπώλιο και το ολιγοπώλιο και την ανάπτυξη και αξιοποίηση των αυτόχθονων πηγών εντός ευρωπαϊκού πλαισίου, οι άσκοπες κινήσεις εντός κυπριακής ΑΟΖ μετατρέπονται σε στρατηγικά λάθη. Είναι σημαντικό και για τους ραγιάδες που νομίζουν ότι ό,τι και να κάνει η βαρβαρότητα στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα αντιδράσει κανείς από εμάς, να βλέπουν ότι η Κύπρος δεν είναι πια μόνη της όπως παλιά κι ότι υπάρχουν κοινά συμφέροντα που σταθεροποιούν της συμμαχίες, οι οποίες ενεργοποιούνται άμεσα όταν υπάρχει ένα κρίσιμο πλαίσιο. Η Τουρκία δεν μπορεί πια να παίξει μονότερμα μ’ ένα διαιτητή πουλημένο σ’ ένα στημένο παιχνίδι. Τώρα υπάρχει η θεωρία παιγνίων που αλλάζει όλα τα πράγματα και δεν πρόκειται για ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Έτσι η Κύπρος λειτουργεί πλέον σ’ ένα ομαδικό πλαίσιο και αυτό γίνεται χάρη στην ΑΟΖ της. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε καλύτερα πως η κυπριακή ΑΟΖ λειτουργεί ως εργαλείο και όργανο για την απελευθέρωση της Κύπρου. Τώρα διαχειριζόμαστε πράγματα που δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε πριν μερικά χρόνια. Η Κύπρος είναι ένα ευρωπαϊκό κράτος που υποστηρίζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και είναι χάρη σε αυτή την ένωση που τα δεδομένα είναι ριζικά διαφορετικά. Η Τουρκία δεν μπορεί πλέον να καταπατά τους πάντες όποτε το γουστάρει γιατί έχει επιπτώσεις. Αυτό το νέο πλαίσιο πρέπει να αξιοποιήσει η Κύπρος μας για να μην είναι πια σε μια παθητική στάση. Η κυπριακή ΑΟΖ λειτουργεί απελευθερωτικά γιατί συνεχίζει τη στρατηγική του Ελληνισμού που πάντα έβλεπε τη θάλασσα ακόμη και όταν ήταν στην ξηρά, γιατί ακολουθεί και τα στρατηγήματα της Φιλικής Εταιρείας που δεν έπαψε ποτέ να ποτίζει με το πνεύμα της τους ελεύθερους Έλληνες, που δεν αποδέχονται τη σκλαβοσύνη, γιατί αποφάσισαν να ζήσουν ανεξάρτητοι δίχως φοβίες.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=17212&l=gr

Οι άσκοπες κινήσεις της Τουρκίας

Του Νίκου Λυγερού

Η Τουρκία προσπαθεί να κάνει κινήσεις εντυπωσιασμού στην κυπριακή ΑΟΖ, διότι στην ουσία δεν ξέρει τι να κάνει με αυτό το θέμα. Εδώ και δεκαετίες δεν τα βγάζει πέρα με τον θαλάσσιο χώρο. Προσπαθεί να αποφύγει τις επιπτώσεις του Δίκαιου της Θάλασσας από το 1982, μάταια βέβαια. Προσπάθησε να αποφύγει την ύπαρξη συμφωνιών στη Μεσόγειο, αλλά δεν τα κατάφερε. Η ψευδαίσθησή της τελείωσε το 2003 με την οριοθέτηση μεταξύ της Κύπρου και της Αιγύπτου. Στην συνέχεια δεν τα έβγαλε πέρα με τον Τάσσο Παπαδόπουλο που ανακήρυξε την ΑΟΖ το 2004. Βέβαια επειδή υπάρχουν ακόμα φιλότουρκοι και ραγιάδες που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πρέπει να υπενθυμίσουμε στους αγωνιστές ότι το επίσημο κείμενο υπάρχει και στην ιστοσελίδα των Ηνωμένων Εθνών. Έτσι η Τουρκία συνέχισε τις ήττες της με τις επόμενες οριοθετήσεις της Κύπρου με τον Λίβανο και το Ισραήλ, το 2007 και το 2010. Όμως σε πρακτικό επίπεδο τα προβλήματά τους επιδεινώθηκαν με τα θαλάσσια οικόπεδα της Κύπρου και τους γύρους αδειοδότησης. Διότι προσπαθούσε να επιδείξει τη δύναμή της σε όλους, δηλώνοντας ότι έχει τον έλεγχο σε όλη την περιοχή, ενώ η Κύπρος της αντιστεκόταν συνεχίζοντας την υψηλή της στρατηγική με την ΑΟΖ της. Προσπάθησε βέβαια να επηρεάσει τις εταιρείες για να μη συμμετέχουν στον διαγωνισμό αδειοδότησης αλλά και πάλι μάταια. Μάλιστα με την εταιρεία ΕΝΙ δεν κατάφερε να επιβάλλει τη θέλησή της και δέχτηκε παρατήρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα προσπαθεί να επηρεάσει την κατάσταση μέσω των σεισμικών ερευνών στα θαλάσσια οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ. Κι αν μερικοί της δίνουν σημασία είναι μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν ιδέα για το Δίκαιο της Θάλασσας και μπερδεύουν κυριαρχία με κυριαρχικά δικαιώματα. Η ΑΟΖ λειτουργεί ως κυριαρχικό δικαίωμα με τα διεθνή χωρικά ύδατα. Κατά συνέπεια είναι εκ φύσης εκτός κυριαρχίας του κράτους. Αυτό σημαίνει ότι πρακτικά επιτρέπεται βέβαια η αβλαβή διέλευση και μπορεί ένα ξένο στρατιωτικό σκάφος να βρίσκεται εντός της ΑΟΖ. Βλέπουμε λοιπόν ότι η Τουρκία θα μπορούσε βέβαια και χωρίς κανένα πρόβλημα να βρίσκεται με αυτόν τον τρόπο στην κυπριακή ΑΟΖ. Με τις κινήσεις που κάνει τώρα αποδεικνύει ότι δεν κάνει τίποτα επί της ουσίας, απλώς θέλει να δείξει ότι βρίσκεται στην περιοχή γι’ αυτό το λόγο δεν υπάρχει καμία ανάγκη να της δώσουμε σημασία και συνεχίζουμε ακάθεκτα την υψηλή στρατηγική της Κύπρου. Μάλιστα η Ελλάδα ακολουθεί την ίδια διαδικασία όπως το αποδεικνύει και ο γύρος αδειοδότησης στα ελληνικά θαλάσσια οικόπεδα. Βέβαια τώρα η Τουρκία έδειξε το αληθινό της βλέμμα ακόμα και σε αυτούς που αλληθωρίζουν και δεν αποδέχονται ότι είναι ανίκανη να τηρήσει το Δίκαιο της Θάλασσας, γιατί δεν θέλει το δίκαιο από την αρχή, αφού δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=17209&l=gr

Η πορεία του ελληνικού ζεόλιθου

Του Νίκου Λυγερού

Η πορεία του ελληνικού ζεόλιθου έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Και η παρουσία του για πρώτη φορά στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι μια από τις πιο χειροπιαστές αποδείξεις. Η Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης εισχωρεί πια στο πεδίο της αξιοποίησης του ορυκτού της πλούτου και μιλά πλέον ανοιχτά για το μάρμαρο και τον ζεόλιθο. Αυτό γίνεται μάλιστα σε πλαίσιο αναζήτησης μιας κάθετης ανάπτυξης, για να ωφεληθεί η περιοχή από την προστιθέμενη αξία. Σε ακόμη πιο πρακτικό κομμάτι προχωράμε επίσημα στην άδεια έρευνας στην περιοχή Κόκκαλου στον Βόρειο Έβρο. Με αυτόν τον τρόπο, θεσμικό πια, έχει ενισχυθεί και το πεδίο δράσης της τεχνικής μελέτης. Έτσι η Ελλάδα ακόμα και μέσα από μια τρομερή γραφειοκρατία, περνά στο επόμενο στάδιο που αγγίζει την πραγματικότητα μέσω της υλοποίησης του οράματος χάρη στην απόφαση συναίνεσης. Δεν είναι λοιπόν μια ανούσια προσέγγιση η μεθοδολογία της ανάδειξης του ζεόλιθου στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό όπως γίνεται στην Αυστραλία, στη Γαλλία και στην Κύπρο, αφού υπάρχουν ήδη άνθρωποι ενημερωμένοι πια για τις εφαρμογές του ελληνικού ζεόλιθου που περιμένουν σε φάση ετοιμότητας πια, την αρχή της εξόρυξης του ζεόλιθου στα κοιτάσματα που βρίσκονται στη Θράκη. Σε αυτό το πλαίσιο το άνοιγμα που έκανε το προξενείο της Ελλάδας στο Σύδνεϋ στους επιχειρηματίες είναι πάλι χαρακτηριστικό της όλης προσπάθειας να αναπτυχθεί ένα δίκτυο του Ελληνισμού που προωθεί τα στρατηγικά συμφέροντα της πατρίδας μας σε όλο τον πλανήτη μέσω της εξωστρέφειας και της καινοτομίας που αποτελεί έναν από τους μεγάλου άξονες της υψηλής μας στρατηγικής.

Συναίνεση για τη διενέργεια ερευνητικών εργασιών προς διαπίστωση ύπαρξης βιομηχανικού ορυκτού ζεολίθου περιοχή Πετρωτών Έβρου

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=16996&l=gr

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: «Η Φιλική Εταιρεία και η Ελλάδα του Μέλλοντος».

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με τίτλο: «Σύμπλεγμα Καστελλόριζου και ΑΟΖ Ελληνισμού».

Εφαρμογή της θεωρίας Δεσμών στη Γενοκτονία

Του Νίκου Λυγερού

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στις μελέτες της Γενοκτονίας είναι η θέση της ιστορίας και των ιστορικών. Και ο λόγος είναι απλός. Η ιστορία αρχίζει μετά το γεγονός και οι ιστορικοί ασχολούνται με την ιστορία του μετά. Έτσι δεν έχουμε στοιχεία για την ιστορία του πριν. Και το ερώτημα μετατρέπεται στο εξής: Ποιος γράφει την ιστορία του πριν και ποιος τη μελετά; Η απάντηση είναι η στρατηγική και οι στρατηγιστές. Συνεπώς μια ολική ανάλυση της Γενοκτονίας πρέπει να έχει στοιχεία και από ιστορία και από στρατηγική. Έτσι εμφανίζεται και η απαίτηση νοητικών σχημάτων που ανήκουν στη στρατηγική. Σ’ αυτό το πλαίσιο, είναι απαραίτητο επίσης να διαχωριστεί η έννοια του πολέμου από την έννοια της Γενοκτονίας, αφού δεν λειτουργεί σε αυτό το πλαίσιο. Έτσι πρέπει τα νοητικά σχήματα να μην είναι εξ ολοκλήρου στρατιωτικά, ενώ είναι στρατηγικά. Σε αυτό το πεδίο έρχονται διάφορες θεωρίες να ενισχύσουν τα εργαλεία της μελέτης. Μερικές από αυτές είναι η θεωρία γραφημάτων, η θεωρία κόμβων και η θεωρία Δεσμών. Η κωδικοποίηση της Γενοκτονίας μέσω της θεωρίας γραφημάτων, μπορεί να είναι αποτελεσματική για τα διαγράμματα ροής, αλλά δεν επαρκεί για μια ολική ανάλυση. Διότι μια Γενοκτονία δεν είναι ένα σύνολο περιπτώσεων, δεν είναι μια περιπτωσιολογία ούτε η γενίκευσή της. Όπως μια πολλαπλότητα δεν είναι απλώς το σύνολο των μερών της, διότι έχει και μια δομή που δεν ενσωματώνεται μέσα στην τοπική ανάλυση. Αντιθέτως η θεωρία Δεσμών είναι εξ ολοκλήρου από τη φύση της ολική, όπως είναι η θεωρία κόμβων μόνο που δεν ασχολείται μόνο με ένα αντικείμενο σαν αυτή, αφού ένας δεσμός μπορεί ν’ αποτελείται από πολλά. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε την τοποστρατηγική και τη χρονοστρατηγική ανάλογα αν εξετάζουμε τοπολογικά και χρονικά τις στρατηγικές που ακολούθησαν οι γενοκτόνοι. Διότι όταν εξετάζουμε μόνο και μόνο την γενοκτολογία ως θεματολογία, δεν μπορούμε βέβαια να κάνουμε καμία στρατηγική ανάλυση. Ενώ πρέπει να εξετάσουμε τις δύο πλευρές, όταν θέλουμε πραγματικά να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε τα δεδομένα. Χρειάζεται λοιπόν μια ολική ανάλυση και μία ολιστική προσέγγιση για να δούμε τα αόρατα νοητικά σχήματα της στρατηγικής που θα γράψουν την επόμενη ιστορία. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε επιπλέον να μάθουμε τα χαρακτηριστικά της αρχής μιας διαδικασίας που θα οδηγήσει στην γενοκτονία. Ουσιαστικά με αυτή τη μεθοδολογία μπορούμε να ερμηνεύσουμε ακόμα και τις φάσεις του Stanton, αφού η κωδικοποίηση επιτρέπει την ανάδειξη των νοητικών σχημάτων που τις υποστηρίζουν. Η θεωρία Δεσμών δίνει τη δυνατότητα να εξετάσουμε τη Γενοκτονία ως όλο και όχι να αναλυθεί σε μέρη και περιπτώσεις που την εκφυλίζουν. Έτσι η γενοκτολογία αποκτά ένα νέο αφαιρετικό εργαλείο για να μπορεί να μην είναι απλώς η ιστορία του μετά, αλλά και του πριν για να μπορέσει να αποφύγει αποτελεσματικά περιπτώσεις που θα οδηγούσαν σε γενοκτονία.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=16825&l=gr

Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στον Σπύρο Παπαστεφάνου. SBS Radio Αυστραλίας, 08/09/2014

Ελλάδα, Αυστραλία και Θεωρία Δεσμών

Του Νίκου Λυγερού

Λόγω του Ελληνισμού είμαστε ικανοί να προσεγγίσουμε τη σχέση που υπάρχει μεταξύ της Ελλάδας και της Αυστραλίας μέσω της Θεωρίας Δεσμών. Λόγω της απόστασης η κλασσική προσέγγιση μέσω της γειτνίασης αναγκαστικά καταρρέει. Κατά συνέπεια η γεωστρατηγική σχέση είναι δύσκολο να αξιολογηθεί με τέτοια δεδομένα. Έτσι η τοποστρατηγική προσέγγιση προσφέρει περισσότερες δυνατότητες αφού δεν ασχολείται με την έννοια της απόστασης και επικεντρώνεται αποκλειστικά στην έννοια της σχέσης. Σε αυτό το πλαίσιο όμως η Θεωρία σχέσεων θα εξετάσει γενικά το πεδίο και δεν θα μπορέσει να διαχωρίσει τη φύση των σχέσεων. Επίσης η θεωρία των συνόλων με μερική διάταξη ενώ δίνει την δυνατότητα εξειδίκευσης εγκλωβίζεται και πάλι με την έννοια του γείτονα. Ενώ η Θεωρία Δεσμών εκ φύσης εξετάζει ολικά την έννοια της σχέσης διότι γνωρίζει ότι το τοπικό στοιχείο δεν επαρκεί για να διαδώσει την πληροφορία σε ολικό επίπεδο. Όταν εξετάζουμε και το πιο απλό νοητικό σχήμα της Θεωρίας Δεσμών, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πρόκειται για μια απλή σχέση, ούτε μια σχέση γειτνίασης. Είμαστε εκ φύσης αναγκασμένοι να βλέπουμε συνεχώς όλο το δεσμό για να καταλάβουμε τα μέρη του. Με αυτήν την έννοια μπορούμε να δούμε σε αυτήν την ιδιότητα αυτή που έχει το ψηφιδωτό με την πολυχρωμία του σε σχέση με την ψηφίδα που παραμένει μονόχρωμη. Έτσι στη Θεωρία Δεσμών μπορούμε να κωδικοποιήσουμε μια σχέση εξ αποστάσεως, όποια και να είναι φαινομενικά αυτή η απόσταση. Έτσι η περίπτωση της σχέσης της Ελλάδας με την Αυστραλία αποκτά νόημα. Διότι παρόλο που οι δύο χώρες βρίσκονται σε πολύ μεγάλη απόσταση για τα δεδομένα της γεωγραφίας, ξέρουμε ότι υπάρχει μία σχέση. Αυτή η σχέση που αρχικά δημιουργήθηκε από τα πρώτα μεταναστευτικά κύματα, δεν οφείλει αποκλειστικά την ύπαρξή της σε αυτό το γεγονός. Η καθιέρωση της σχέσης προέρχεται από το μέγεθος αλλά και τη διάρκειά της. Βλέπουμε λοιπόν τη χρονική διάσταση αυτής της σχέσης που μας επιτρέπει να την εξετάσουμε και χρονοστρατηγικά κι όχι μόνο τοποστρατηγικά. Το πιο σημαντικό στοιχείο σ’ αυτή τη σχέση είναι η έννοια της απελευθέρωσης που εμπεριέχει ο δεσμός. Διότι δεν πρόκειται για δεσμά που λειτουργούν ως ζυγός, αλλά για δεσμούς που παραμένουν ελεύθεροι λόγω της δομής αφού επί της ουσίας λειτουργούν μόνο μέσω του πλαισίου της θέλησης. Σε αυτό το μοντέλο τα μέρη του δεσμού είναι οι Έλληνες της Αυστραλίας. Δεν είναι λοιπόν μια άμεση διακρατική σχέση όπως σε περίπτωση γειτνίασης. Ούτε πρόκειται για μια αλυσίδα που δεσμεύει κάθε μέρος με τα δύο διπλανά. Ενώ ο κάθε Έλληνας της Αυστραλίας μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα. Οι Έλληνες της Αυστραλίας λειτουργούν ολικά και μ’ έναν τρόπο που κωδικοποιείται ως δεσμός, διότι η απελευθέρωση του ενός οδηγεί αμέσως και άμεσα στην απελευθέρωση των πάντων. Αν λοιπόν συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε σε μια σχέση τέτοιου τύπου, τότε θα αντιληφθούμε ότι έχουμε περισσότερες δυνατότητες από αυτές που εκφράζει η γεωστρατηγική κι ότι μπορούμε σε βάθος χρόνου να λειτουργήσουμε χρονοστρατηγικά με την υποστήριξη των δεσμών και των υπερδομών της Θεωρίας Δεσμών.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=16812&l=gr

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: «Η ΑΟΖ του Ελληνισμού». Κυπριακή Λέσχη, Sydney. 07/09/2014

Ελεύθερη ελληνική γλώσσα

Του Νίκου Λυγερού

Κατά τον Αριστοτέλη, Έλληνας είναι αυτός που έχει ελληνική παιδεία. Αν ακολουθήσουμε αυτό το νοητικό σχήμα, κατανοούμε πολύ εύκολα ότι οι διαφοροποιήσεις περί θρησκείας είναι πλέον ένα πρόσχημα. Η επιβολή της τουρκικής γλώσσας σε ελληνικό πληθυσμό επιχειρήθηκε και μέσω του σχεδίου Ανάν το 2004, αλλά απορρίφθηκε από τον κυπριακό λαό. Στη Θράκη τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί από τη αρχή η δειλία προκαλεί προβλήματα με επεκτάσεις. Καταντήσαμε να έχουμε Πομάκους να παρακολουθούν μαθήματα στην τουρκική γλώσσα που δεν κατέχουν διότι δεν είναι δική τους. Γι’ αυτό το λόγο και διεκδικούν ορθολογικά μια ελληνική παιδεία γιατί είναι Έλληνες εξ ορισμού σε θεσμικό πλαίσιο και είναι το πρέπον να ακολουθήσουν το αριστοτελικό πνεύμα περί παιδείας. Η ιδέα της ελευθερίας δεν εγκλωβίζεται στη γλώσσα και αγγίζει βέβαια και τη σκέψη. Με άλλα λόγια πρέπει να καταλάβουμε ότι οι πρόσφυγες που προέρχονται από τα μεγάλα κατεχόμενα έχουν δικαίωμα στη μνήμη. Και αυτά που μαθαίνουν δεν πρέπει να σβήνουν τις ρίζες τους. Έτσι και η μνήμη τους δεν μπορεί ν’ αλλάξει λόγω προγράμματος. Οι πρόσφυγες δεν ξεχνούν και απαιτούν το αυτονόητο: την επιστροφή στη γη τους που ανήκει στην Ευρώπη και δεν έχει καμία σχέση με την Ασία όσο μικρή κι αν είναι. Έτσι τα σύμβολα δεν έχουν ανάγκη από αντίγραφα. Εδώ δεν είναι Λας Βέγκας, αλλά Θράκη. Και ο εμπλουτισμός του πολιτισμού δεν μπορεί να είναι εκφυλισμός.

Πηγή: http://www.lygeros.org/articles.php?n=15562&l=gr